Kara delikler çekim alanlarını yoğunlaştırarak ışığın bile onlardan kaçmasına olanak vermemeleriyle meşhurdurlar. Öyleyse, onlara yaklaşmanın artan bir ağırlık ya da ezilme hissi yaratabileceğini düşünebilirsiniz. Ancak gerçekler bundan çok daha farklı. Dev, kara bir deliğe çekilecek kadar talihsiz olanlar, örneğin galaksimizin ortasında gizlendiği düşünülen altı buçuk milyon kilometre genişliğindeki canavar gibi, hiçbir kuvvet hissetmezlerdi çünkü serbest düşüyor olurlardı. Kara deliğin yüzeyini,
ışığın bile tekrar dışarı çıkamayacağı noktayı geçenler ise tuhaf bir şey hissetmezlerdi. Ancak merkeze doğru yaklaşırken ayak ve başlarındaki çekim gücü farkı yükselmeye başlardı çünkü ayakları kara deliğin kalbine çekim kaynağına daha yakın olurdu. Bu ”gelgit kuvvetler” giderek yükselir ve onları iki yandan ezerken her şeyi boylu boyunca esnetirdi. Saniyeler içinde bir insan bedeni son derece ince ve aşırı uzun bir spagettiye dönüşebilir ve sonra kıyılırdı.
İlginç olan, çöken yıldızların arkasında kaldıkları düşünülen sekiz kilometre genişliğinde daha küçük bir kara delikle sonuçların
çok daha kötü olmasıdır. Daha küçük olmasından dolayı çekim güçleri daha güçlüdür ve onlara yaklaşan her şey, daha kara deliğin yüzeyine bile gelmeden paramparça olurdu.